Margret op weg naar Parijs ’24: Van ver gekomen

Aan de vooravond van de eerste wedstrijd van het seizoen in Japan reflecteert Margret op waar ze vandaan is gekomen om hier nu in Yokohama tegen de besten van de wereld te mogen racen. 

Als ik dit schrijf, ben ik net aangekomen in ons hotel in Yokohama, Japan. Hier race ik op 13 mei in de eerste triatlon van het seizoen. Wat ben ik dankbaar dat ik hier mag en kan zijn. En dat veel mensen mij steunen. Grotendeels zijn dit dezelfde mensen die mij 23 jaar geleden ook hebben gesteund. Op maandag 4 september 2000 om 09.30 om precies te zijn. Toen rolde ik samen met het paard dat ik trainde over de kop en brak ik veel, maar beschadigde ik vooral mijn zenuwbanen. Een dwarslaesie... 

Hoe moest ik toen weten wat dat allemaal zou inhouden. Ik had werkelijk geen idee. Gelukkig maar. Of was het beter geweest als ik wel meer informatie van bijvoorbeeld een rolstoelsporter had gekregen of in ieder geval van iemand die al lang een rolstoelgebruiker is? Wat zou het fijn zijn geweest als ik niet alles zelf had hoeven ontdekken. Wat is er veel tijd verloren gegaan aan het uitvinden, ontdekken en bergen overwinnen. Aan vallen en opstaan. 

Of heeft het vallen en opstaan mij misschien wel juist gemaakt wie ik nu ben? Is het misschien juist fijn dat dezelfde vrienden van toen met mij die weg hebben bewandeld en het vallen en opstaan hebben meebeleefd? Zijn we misschien daardoor nu met z’n allen juist nog dankbaarder en trotser waar we nu staan? Het heeft er in ieder geval toe geleid dat ik nu in Japan ben en ik mag strijden tegen de wereldtop.
Tegen vrouwen met allemaal hun eigen verhaal en verleden zoals iedereen. Bij ons zie je dan misschien heel duidelijk de rolstoel, maar is de rolstoel wel de beperking? Heeft niet iedereen om ons heen hun eigen verhaal en weg die ze bewandelen? Hoe mooi zou het zijn als we hier wat meer van aan elkaar zouden laten zien. Gewoon soms even een stukje op iemand zijn weg meewandelen. Ik hoop dat ik mensen met mijn verhalen een zetje in de rug kan geven. De weg is lang en zeker niet makkelijk. Maar waar een wil is, is een weg.

Ik ging van boos en verslagen op bed liggen, naar soms even zitten, naar zelf de regie weer pakken, naar zelfstandig de dag opstarten, naar huisje boompje beestje. Dat was pas topsport! Dat vergt doorzettingsvermogen. Ik had toen nooit gedacht dat ik nu hier in Japan zou zijn. Aankleden was toen echt al moeilijk genoeg.

Ik mag nu tegen de wereldtop racen en dat begon 23 jaar geleden met vijf minuten rechtop zitten en mezelf aankleden! Ik heb startnummer 106. Het tellen van mijn categorie PTWC begint bij 100. De verwachting is dus een 6e plek, gebaseerd op mijn verrichtingen en die van mijn concurrentie.

Maar dan kennen ze mij nog niet ... Let’s beat the numbers!

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipis cin elit. Nunc purus libero, interdum sed blandit acp retium facilisis turpis. Donec dictum neque veloran tristique egestas nulla mollis dui lorem dolor. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipis cin elit. Nunc purus libero, interdum sed blandit acp retium facilisis turpis. Donec dictum neque veloran tristique egestas nulla mollis dui lorem dolor. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipis cin elit. Nunc purus libero, interdum sed blandit acp retium facilisis turpis. Donec dictum neque veloran tristique egestas nulla mollis dui lorem dolor. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipis cin elit. Nunc purus libero, interdum sed blandit acp retium facilisis turpis. Donec dictum neque veloran tristique egestas nulla mollis dui lorem dolor.